IVRP.pl

[DoktorNo]

Jak w temacie. TD to żywa legenda muzyki elektronicznej, działają już od 40 lat, w różnym składzie.

[bateria helska]

Swego czasu słuchałem. Podobnie jak Edgara Froese solo, Klausa Schulze, Gary'ego Numana, tria Emerson, Lake and Palmer, Ricka Wakemana... Teraz słucham tego jedynie okazyjnie, ostał mi się jeno "Kraftwerk".
Częściej wracam do "Pornography" The Cure, Joy Division, pierwszych płyt "Simple Minds" i takich klimatów.

[DoktorNo]

W sumie szczyt to był w latach 70-tych, w latach 80-tych zaczęli przechodzić na MIDI, i ogólnie komercjalizować się...

[bateria helska]

Tworzyli też tony muzyki filmowej.
Lubię "Stratosfear" i "Ricochet".

[DoktorNo]

Mi się podoba "Force Majure" i "Rubycon".

"Lily on the Beach" i pare kawałków z "Optical Race" też, mimo iż z są z okresu fascynacji MIDI.

[Hegemon]

Nasz Ojciec Założyciel miałby sporo do powiedzenia w temacie. Wszelako, że tak powiem, wolał wybrać milczenie

[DoktorNo]

[Hegemon]

[Zbigniew]

Polecam: "Le parque".

[DoktorNo]

[Zbigniew]

A bo to w jednym? To cała płyta. Bodaj w "Kevin sam w NY" w scenie z parku z gołębiami jest ta muzyka ("Central Park"), w którymś "Bondzie" jest motyw z "Tiergarden".
Stare dzieje, ale muzyczki bym posłuchał.

Ps. Od lat w zasdzie bezskutecznie poszukuję dwóch krążków Vangelisa i Papas: "Ode" i "Masque". Pierwsza zawiera grecką muzykę ludową w aranżacji Vangelisa i wykonaniu śpiewaczki operowej śpiewającej normalnym głosem. Druga coś na tamte czasy zupełnie kosmicznego bez porównania do czegokolwiek, a że suita to i niepopularne.

[kosmonauta prl]

Gwoli zmazania hegemonicznego skwaszenia na pokiereszowanej gębie kończymy zabawę z najlepszym utworem depesz mołd i przerywamy milczenie.

Ech, tandżerin. W moim top ten elmuzycznych płyt połowę miejsc zajęli owi koledzy. A zaczęło się w moim przypadku znacznie później niż powinno, u samego kresu schyłku systemu słusznie minionego, kiedy to na wakacjach (bite dwa miesiące nad morzem - takie uroki rodzinnego biznesu turystycznego), wśród przewijających się w spektrum zainteresowania tabunów młodych wczasowiczek pojawił się brat jednej z nich, zwiedziony moim zamiłowaniem do żara żana miszela. Według ówczesnego przelicznika moja kolekcja kaset Hansy z twórczością owego podówczas miała realtywną wartość porównywalną chyba z pieniędzmi jakie Mel Gibson będzie na dniach płacił swojej prawie byłej żonie. Dlatego też nie było mowy o zwykłym zezwoleniu na przegranie - o, nie tutaj duch małego dżeka i kaflarzy z przypadków bubla i spółki wymusił bakszysz. Ów kolega, nota bene z Gliwitz, zaproponował jedną z dwóch kaset: jakiegoś orientalnie brzmiącego (z nazwy) zespołu oraz Dotyk chmur Komendarka. Bez przesłuchiwania wziąłem pierwszą. Nie, stop! Nie wolno tak kłamać! Przyznaję sie, nie wykumałem bazy i wziąłem Komendarka. Albowiem był to Tandżerinów twórczo przetransformowany na okładce przez młodzież polską zorientowaną raczej na praktyczne aspekty języka radzieckiego. Każdy przyzna, że mogłem się nie zorientować. Konkretnie Tandżerin zacząłem poznawać kilka lat później i to nie nie przez żadnego brata, tylko przez dziewczynę we własnej osobie. No i tutaj objawił się archetyp mamoniowy - faszerowany podświadomie przez Kurka i Kamińskiego Tandżerinem (na przemian z Klodem Larsonem) wsiąkłem. I tak ja, pankowy podówczas gitarzysta zespołów metalowych rozpocząłem powoli swoją przygodę ze słuchaniem pitulenia na organkach elektronowych. I tak to poprzez przygrywki solowe na dwóch czy trzech poślednich płytach elektronicznych doprowadziło mnie do momentu, kiedy patrzę na 95% mocniejszej muzyki z poczuciem zdziwienia, że mogłem kiedyś tego słuchać. Tangerine Dream był z pewnością osią, wokół której owa metamorfoza się odbywała.

A teraz krztyna ewaluacji:
Z płytami naszych niemieckich kolegów jest trochę tak jak z genialną twórczością Franka (cholera, po imieniu z nim jestem?) Herberta (popularne nazwisko wśród twórców, którym nie przyznano należnego nobla) - jego najlepsze dzieła z Kronik Diuny nie zawsze są moimi ulubionymi.

Co do najlepszych nie mam wątpliwości:
3. Stratosfear (za poszerzenie spektrum instrumentalnego)
2. Exit (za kosmiczność i syntetyczność)
(raczej długa przerwa)
1. Ricochet (za integralność dzieła)

Natomiast najbardziej lubię ich płyty drugiej połowy lat osiemdziesiątych. Wiem, tandeta to, ale ja jestem sentymentalny peerelowski chłopak.

[DoktorNo]

Akurat co do ich płytek z Melrose Years to bym nie nazywał ich tandetą, po prostu zafascynowali się chłopaki MIDI...

Napisałem o tym obszerniej: http://doktorno.boo.pl/co...czy-kreatywnosc

[kosmonauta prl]

Nie wiem, czy samo użycie MIDI może być wytłumaczeniem, przecież TD używali go już w Poland, czyli Blue Years też się łapało.

p.s. A fotka z EW2008 to własnoręcznie wykonana? Jeśli tak, to proszę o jakieś ciekawostki na temat największego konfliktu w historii polskiej el-sceny.

[DoktorNo]

[kosmonauta prl]

No tak wesoło podobno między tuzami było, że się impreza więcej ma nie odbyć. Tutaj jedna strona sporu (niechaj nie zmyli waszmościa nazwa linku):

http://www.degorski.art.p...cka%202006.html

Druga strona się uzewnętrznia na forum Studia Nagrań w rozproszeniu.

[DoktorNo]

Ja o tym niestety nic nie wiedziałem, dzięki za info.

[Arravin]

Niestety nigdy nie słuchałem tej kapeli.
Z elektronicznej muzy zawsze najbardziej podobał mi się metal. A dokładniej death metal